پایگاه خبری پی نوشت نیوز پایگاه عمومی اجتماعی ،فرهنگی ، تخصصی درحوزهای صنعت فولاد ، نفت و…
مرادعلی سعیدی پور
یاد محمد بهمن بیگی جاودان باد.
دوازدهم اردیبهشت را در کشور ما به عنوان روز ملی بزرگداشت مقام معلم هرسال گرامی می دارند.
من نه به عنوان یک آموزگار بلکه به عنوان کسی که از شش سالگی وتا کنون در هنگامه ی ۵۸سالگی به بازنشسته از کار معلمی افتخار داردمشغول دانش آموزی باشد براین باورم که آموزگاران وآموزگاری
شایسته ی سپاس وسپاسگذاری اند.
چراکه بی هیچ تردید عقل میکارند ودانش آبیاری میکند تادانایی را بپراکنند.
اینک شایسته میدانم این روز را به همه ی آنانی که محبت را درگوش جان دانش آموزان زمزمه می کنند تا آنان را
هرشنبه تا جمعه به مکتب آگاهی بخشی آورند تبریک بگوییم.
امیدوارم تلخکامی های زندگی وکمبودهای معیشتی این شغل که متولیان آن به بهای زندگیشان به دیگران زندگی
می بخشند آن ها را دلسرد نکند وناداری ها را با پرورش آگاهی دانش آموزانشان به فراموشی بسپارند.
دراین روزشایسته می دانم یادی کرده باشم ازیکی از معلمانم این مرز وبوم که باور دارم دلبسته ی سرفرازی مام
میهن بود وهمه ی عمر خویش را در راه پیش رفت این خاک پرگهر هدیه نمود او بزرگمرد عرصه ی آموزش وپرورش عشایر کشور زنده یاد وزنده نام شادروان محمد بهمن بیگی بود که (۱۱/۲/۱۳۸۹) جان را به جان آفرین تسلیم کرد.تا یاد ونامش در ذهن وبر زبان همه ی ایل وندان ایران زمین
همواره جاری باشد.محمد بهمن بیگی ایل مردی از ایل قشقایی بود که به مدد روشن اندیشی پدر ومادرش در
اواخر حکومت رضاشاه واوایل پادشاهی محمد رضاشاه از دانشگاه تهران لیسانس حقوق گرفت وبعد از جنگ دوم
جهانی باکمک دست اندرکاران اصل چهارترومن به تاسیس وتوسعه ی آموزشگا ههای عشایری پرداخت وتوانست
در دور افتاده ترین و توسعه نایافته ترین مناطق این کشور با همت وپشت کار چادر آموزشگاههای عشایری را در
پهنه دشت ایران وفراز کوههای آن برپا داشت.
بی شک نام محمد بهمن بیگی در یاد کودکان سالهای نه چندان دور کوچروان این کشور پژواکی همیشگی خواهد
داشت چراکه کوشش های او که خود زاییده شده در ایل راههای بین لار وفیروز آباد بود موجب شد درهمه مناطق عشایری ایران از فارس تا کردستان واز میان بختیاری ها تا شاهسونها نوبادگان ایران زمین که هریک از آن ها به آبادانی ایران وسربلندی ایرانیان اندیشیده وکمک کرده اند میدان تعلیم وتربیت گسترده شود.
براین باورم که درگذشت وی در آستانه ی روز معلم خود رازی است که رمز علا قه ی او به کار آموزگاری را نشانم میدهد. یادش در تداوم همه ی تبسم ها پراکنده باد آنچنان که گبرایش مدرسه ای در باد را ساخته بودند ودیگران قدر کار سترگش را دانستند وجایزه ی سواد آموزی سازمان علمی فرهنگی ملل متحد( یونسکو) را به اودادند
