تنها پارک بزرگ مرکز شهر هندیجان چون گوشت قربانی…

به گزارش پی نوشت پارکی به قدمت ۶۰ سال که به همت شهردار وقت آقای رفیع علوی نژاد و با همیاری نیاکان کشاورز ما تبدیل به فضای سبزی نمونه با درختان متنوع در استان شد.
ولی در دهه های قبل به مرور با تصمیم گیری های نابخردانه هر روز بر پیکر سبز آن تیشه ای خورد…
تیشه ای که ابتدا متولی و حافظ آن بر پیکرش کوبید. شورای سوم و شهردار وقت ساختمان شورای را آنجا بنا نهادند و به مرور ساختمان های کانون پرورش فکری و بعد کتابخانه مدرس شهر و … و… احداث شد.
روزی هم ماوای آرامگاه متبرک شهدای گمنام شد. و این قسمت از پارک طی پروسه ای قانونی و با مصوبه شورای وقت به متراژ ۶۸ متر مربع زیارت گاه عاشقان شهدای دفاع مقدس گردید تا این شهدا در گوشه ای از پارک در دل مردم خویش جا بگیرند.
آنچه به این روند و ارزش گذاری و ارجمندی آسیب رساند گسترش این فضا خارج از پروسه ی قانونی و رضایت متولیان قانونی آن است.
متولی و متولیان آن شورای شهر و شهردار و شهرداری و مردم و ساکنین شهر می باشند و هر اتفاقی در این محل خارج از خواسته و رضایت این متولیان جای اشکال دارد.
روزگاری امام جمعه محترم اسبق شهر در تلاشی قصد مصلی نماز جمعه نمودن بخشی از این پارک و فضای سبز داشت، که شورای و شهردار وقت (شورای چهارم و شهردار جناب درویشی) با پیگیری ها و نشست ها و رایزنی های قانونی و مردمی از این اتفاق در این محل جلوگیری کرده و مقامات و مدیران عالی رتبه نظام را در گفتمان و تسلیم مستندات و دستورالعمل ها و آیین نامه ها و ماده و تبصره به این نتیجه رساندن این کار باعث آسیب به فضای سبز شهر و روحیات مردم و اضافه بر آن خدشه به وحدت مردم و مسیولین میگردد. و هم امام جمعه و هم فرماندار و شهردار و شورای وقت و نهادها و ارگانهای ذی ربط در تصمیمی منطقی و قانونی و معقولانه و وحدت آفرین طرح این موضوع را صحیح ندانستند و در اتحادی زیبا پایان این روند را اعلام نمودند و قرار بر احداث مصلی در محلی با همکاری و تعیین مدیریت مسکن و شهرسازی شد.
و می شود گفت رضایتمندی همه در نظر گرفته شد.
اما
امروز در اعلامیه و آگهی ستاد نماز عید فطر هندیجان مشاهده شد که به شائبه ی اختصاص بخشی از این پارک با کاربری فضای سبز، برای مجتمع و فعالیتی با کاربری غیر مرتبط با این کاربری قوت بخشید.. بلی در اعلامیه ای دیده شد بخشی از این پارک را بعنوان مجتمع فرهنگی.مذهبی شهید قاسم سلیمانی معرفی کرده اند.

چرا ما عادت کرده ایم برای ایجاد چیزی و جایی، مکان و محل دیگری را آسیب برسانیم یا از بین ببریم؟ بهتر نیست این محل قبلی را حفظ و در عوض به مکان های سبز یا فرهنگی یا… شهر یک جای و محل دیگر را اضافه کنیم؟
بوجود آوردن چیزی باعث از بین رفتن چیزی دیگر معقولانه نیست.
سوال بعد اینکه وظیفه شهرداری و شهردار و شورای چیست؟ مگر در شرح وظایف اینان نیامده ملزم به حفظ و تملک دارایی های شهرداری و خویشند ؟
سوال بعد چرا در تصمیم گیری های شهری نیاز و خواسته و نظر مردم شهر که صاحبان اصلی این مکان ها هستند دیده نمیشود؟
آیا این تصمیمات در هماهنگی ها و تعامل های قانونی با رعایت مقررات و قوانین اتخاذ میشود؟
جایگاه شورای شهر بعنوان نمایندگان مردم دیده شده است و شورای شهر در اینگونه تصمیمات دخیل بوده اند؟ یا دخلیل داده شده اند؟
آیا این تغییر کاربری ها و این احداث ها و … با مصوبه صورت می پذیرد یا نه؟
اگر با مصوبه‌ای است استدعا داریم شفاف سازی و روشنگری گردد؟
شایسته است با اتخاذ تصمیماتی بخردانه و اندیشمندانه، آیندگان را نیز لحاظ کنیم و سعی کنیم به اتحاد و صمیمیت لایه های مختلف مردم شهر بیفزاییم و نگذاریم رفتارهای دور اندیشی نشده به باورها و همدلی ها اقشار مختلف مردم لطمه بزند و به فاصله میان مردم و مسیولین آسیب برساند و بدبینی هایی بیافریند. کلان و عمومی و همه نگر بیاندیشیم و تصمیم بگیریم. وقت، وقت رفع فاصله و ایجاد مودت و وحدت است.
به امید رهایی از افکار و تصمیمات یکسویه و محدود.
به امید سرسبزی و زیبایی و شادابی این پارک کهن(پارک ۱۸ فروردین) چون گذشته.
به امید همدلی ها و همبستگی و ارتقاء و توسعه ی دیارمان هندیجان .

اکبرشعبانی