سروده های بسیار زیبای غلامرضا صالحی نوترکی

می نشینم تنها ..

به یکی کُنج در این وادیِ دور ..

چو پرستو که جا مانده زِ کوچ ..

چو کبوتر که رها گشته زِ چنگال عقاب..

یا یکی تشنه که دائم بدود سویِ سراب ..

من به هر سو نگرم ..

یا به هر جا که رّوّم ..

پُرم از تنهایی ..

همه تنهایی خویش که در این قافیه ها ..

گّه کند آرامم..

گّه شود مایه ی دلتنگی و سختی و عذاب .
۶ اردیبهشت ۱۴۰۰
غلامرضا صالحی نوترکی .

_____________________________________

کاش بر ساحل دریای دلت ..

چو خروشی از موج ..

می رسیدم تنها ..

می سپردم تنِ بی جانم را ..

چو یکی قویِ سپید ..

که سپرده تنِ خویش ..

به یکی موج که از سویِ افق ..

می خروشد که به آغوش کشد ساحل را ..

می سپردم به هزاران امید ..

تنِ رنجور و آزرده ی خویش ..

به همان ساحلِ زیبا و دل انگیزِ دلت ..

که رِسَم با تو به اوج ..

و کِشَم زیرِ پر خویش همه ی دنیا را .

۳اردیبهشت ۱۴۰۰
غلامرضا صالحی نوترکی .

____________________________

نگارا من دلم آشوب و درده ..

تَنَم تب دار و رخسارم چه زرده

همه سهم من از دولت عشقت

پریشان‌حالی و فریاد و درده

دلم سرشار از عشق تو اما

جوابت ای صنم بی حال و سرده

همه احوال من شد بیقراری

همه اوقات تو در خواب نرمه

نشانی خواهم از عشقِ تو اما نمیدانم

دلم قلب تورا درگیر کرده ؟؟

ویا این موجِ پر شور و تلاطم

به سنگ و صخره ها برخورد کرده

ویا من یاوه میگویم ببخشا

دلت دشتِ شقایق های زرده

برو آرام در کُنجی تو شهیاد

که گو تو با دلِ خود در نبرده .

۱۰ فروردین ۱۴۰۰

___________________________

روزها می آمد و می کشت مارا انتظار

شب زِ روز و روز از شب من زِ هر دو در فرار

می زد آتش بر دلم این شورهای بیخودی

همچو اسپندی بر آتش دور بودم از قرار

هر دَم این اسبِ خیالم را جنون زین می نمود

تا به دیدارش رِسَم مجنون صفت دیوانه وار

تیشه ی فرهاد را چوُن عشق اعجازش نمود

بیستون ها زین سبب با شور می شد استوار

عشق چون بنیان شود بنیاد مارا بر کَنَد

زین غَمش عالم کند غم های ما را بی شمار

گَه هُمای بر شانه ام گَه جغد تنهایی چنین

می برد تا عالم برزخ مرا روزی هزار

با غَمَش پهلو زدن شهیاد خواهد پهلوان

زان که خرمن کوفتن را گاوِ نر آید به کار .

۱۷ اردیبهشت ۱۴۰۰
غلامرضا صالحی نوترکی .

_________________

سالها دورم زِ خانه پَرت در این وادیم

در سلولی انفرادی در غمِ آزادیم

چیست این آوا که غوغایی به دل افکنده است ؟

می رسد تا عرش گویی نایِ اسرافیلیم

انقلابی شد مهیا گاهِ آزادی رسید

لیک من تنهایِ تنها نزدِ تو زندانیم

سالها این رشته را بر گردنم افکنده ای

سویِ صحرایِ بلاخیز جنون بنهادیم

در غمِ هجرانِ تو محزون چو مجنونم دگر

تابِ سنگینیِ این غم را ندارد شانه یِ شمشادیم
ج
آنچنان جور و جفا بر من روا بنموده ای

نیست در خاطر نشانی از دِهِ اجدادیم

خود به اِقرارهِ شکستم نیست در تو اُلفتی ؟

کز تو هر دم می رسد تیغی برِ نابودیم

می روم تا عشق را پنهان به پّستویی کنم

گر که خاطر نو شود گیرم رهِ ابادیم

جز جفا شعرت ندارد هیچ مضمونی دگر

زین سبب شهیاد تو جوری دوچندان دادیم .

۸خرداد ماه ۱۴۰۰
غلامرضا صالحی نوترکی .