بابک دهقانی استاد برجسته دانشگاه بندرعباس در گفتگو با پی نوشت:

علم بایستی از مدرک گرایی فاصله بگیرد تا بتواند در خدمت مهارت آموزی باشد

دهقانی می گوید: آموزش و پرورش به ظاهر سازمانی فقیر می باشد که اندوخته خود را در کسب علم سرمایه گذاری کرده است. اما غافل از اینکه جوانان امروز در انشای علم بهتر است یا ثروت، ثروت را می پسندند.

علم بایستی از مدرک گرایی فاصله بگیرد تا بتواند در خدمت مهارت آموزی باشد.

به گزارش پی نوشت، بابک دهقانی استاد دانشگاه، پژوهشگر هنر، نویسنده، کارگردان، بازیگر سینما، تلویزیون و تئاتر است. او عضو انجمن نویسندگان و هنرمندان ایران و همچنین عضو انجمن نویسندگان و هنرمندان هرمزگان نیز هست. دهقانی دکتری تخصصی در رشته تاریخ تطبیقی و تحلیلی هنر اسلامی از دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز دارد. در مقطع کارشناسی ارشد و کارشناسی نیز به ترتیب در رشته های ادبیات نمایشی از دانشکده تحصیلات تکمیلی بوشهر و بازیگری-کارگردانی از دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر فارغ التحصیل شده است.

دهقانی سوابق تدیریس و آموزگاری در رشته های مختلف هنری را در دانشکده های فنی و حرفه ای، علمی کاربردی و دانشگاه آزاد اسلامی، در کارنامه شغلی خود دارد. او حدود ۱۰ عنوان کتاب چاپ شده دارد که می توان از میان آنها به طور مثال کتابهای «آشیانه تصویر» و «خاطرات مدرسه ما» را نام برد.

پایگاه خبری تحلیلی پی نوشت با دهقانی پیرامون مدرک گرایی و مهارت گرایی به گفتگو نشسته که متن آن به شرح زیر است:

 

 

* تفاوت مأموریت دانشگاه علمی کاربردی با دانشگاه‌های نظری چیست و آیا این دانشگاه به اهداف خود در این زمینه نائل آمده است؟

همانطور که از نام دانشگاه بر می آید رسالت و هدف این مراکز می بایست جنبه ی کاربردی و عملی رشته های موجود باشد تا بتواند جوانان زیادی را به بازار کار هدایت نماید. جوانانی که اصطلاحا یقه آبی های آچار به دستی خواهند شد که چرخ جامعه به دستان پر توان آنان می چرخد. به نظر بنده دانشگاه های علمی کاربردی تا حدی موفق به انجام این فعالیت شده است اما هنوز راه درازی در پیش دارد.

 

 

* برنامه های دانشگاه علمی کاربردی تا چه اندازه در جذب فارغ التحصیلان در بازار کار موفق بوده است؟

متاسفانه در حال حاضر جامعه ایران به سمتی هدایت می شود که مدرک گرایی اولویت اول را دارد. لذا اکثر دانشجویانی که در مراکز علمی کاربردی مشغول به تحصیل هستند جهت گرفتن رتبه شغلی و مدرک به سمت دانشگاه ها گرایش دارند. لذا نیازی به شغل جهت امرار معاش ندارند. بلکه با گرفتن مدرک برای بالا بردن رتبه شغل قبلی خود آن را به محل کارشان ارائه می دهند.

 

 

* این دانشگاه برای فارغ التحصیلان بیکار دیگر دانشگاه ها هم برنامه های مهارت محوری دارد، آیا مهارت آموزان بعد از دوره های طی شده توانسته اند جذب بازار کار شوند؟

دوره های کوتاه مدتی که در مراکز علمی کاربردی برگزار می گردد بیشتر شاه راه را به قشر بیکار و یا جویای کار بهتر نشان می دهد. در این دوره ها برخی از افراد فراگیر تازه متوجه می شوند که راه را اشتباه آمده اند و می بایست در فعالیتی دیگر مشغول می شدند. اگر از این زاویه نگاه کنیم مراکز علمی کاربردی به هدف خود تا حد بالایی رسیده اند.

 

 

* برای جایگزین کردن فرهنگ مهارت گرایی به جای مدرک گرایی چه اقداماتی لازم است؟

یکی اینکه مهارت گرایی صرف و عدم نمره قبولی در پاسخ به سئوالات نظری در برنامه دانشگاه ها قرار بگیرد و دوم اینکه پشت اساتید به واحدهای استانی جهت سفت و سخت گرفتن مهارت ورزی دانشجوها گرم باشد.

 

 

* سیاست های آموزش و پرورش چقدر در خدمت مهارت آموزی است؟

آموزش و پرورش به ظاهر سازمانی فقیر می باشد که اندوخته خود را در کسب علم سرمایه گذاری کرده است. اما غافل از اینکه جوانان امروز در انشای علم بهتر است یا ثروت، ثروت را می پسندند. علم بایستی از مدرک گرایی فاصله بگیرد تا بتواند در خدمت مهارت آموزی باشد.

 

 

* آموزش های علمی کاربردی در کشورهای پیشرفته صنعتی به چه صورت است؟

متاسفانه تا به حال به هیچ کشوری سفر نداشته ام تا بتوانم از نزدیک شاهد چنین پیشرفت هایی باشم. اما بر اساس مطالعات و مشاهدات انجام شده، بها دادن به علم روز و حمایت از اساتید با سواد و با تجربه می تواند به دانشجوهایی با پشت کار بالا کمک کند تا در اندک مکان و فضای ممکن، بیشترین استفاده را نمایند.

 

 

* اعتبار مدرک دانشگاه علمی کاربردی در حوزه صنعت چقدر است و کارفرماها چقدر می توانند به مدرکی که از سوی دانشگاه صادر می شود، اعتماد داشته باشند؟

مطمئنا وقتی یک مرکز از سوی مراجع ذیربط تعیین صلاحیت می شود و به گرفتن دانشجو اقدام می نماید می بایست از قبل زیر ساخت های آن فراهم شده و هماهنگی های لازم با مراکز دیگر جهت اعتبار علمی آن مدرک صورت پذیرد.

 

* به نظر شما نظام صلاحیت حرفه ای جایگاه خود را پیدا کرده است؟

قطعا همکاری و هماهنگی دانشگاه علمی کاربردی با مراکز حرفه ای در تکامل با یکدیگر قرار دارند و هر یک کامل کننده ی دیگری می باشد. اما امروزه ما متاسفانه افراد کاربلد و با تجره در هر دو مرکز به گرفتن مدرک بسنده کرده و در نهایت در همان شغل قبلی خود ادامه کار می نمایند.

 

* و سخن آخر…

ما به مدارس علمی کاربردی نیاز داریم؛ تا آموزش عملی از ابتدایی آغاز گردد.