پایگاه خبری پی نوشت نیوز پایگاه اجتماعی ،فرهنگی ، تخصصی درحوزهای صنعت
به احترام کوته سروده
خمیده قامت روزی حلال
در کوچه پس کوچه ها
نبرد آبرو با سطل زباله ها
یاد داشتی از مهدی شیخی؛
نوربخش احمدزاده زندگی را از دریچه ی شعر می بیند
شعر او بیشتر از آن که کوششی باشد جوششی است و با هر نگاه به پیرامون خویش متنی ادبی از خود ارائه می دهد که رنگ و بویی شعرگونه دارد.
او تیمارگر دردهای مردمان عصر خویش است و با اشاره به شعر “قصیده برای انسان ماه بهمن” سروده ی احمد شاملو که میگوید: جدا نبود شعرشان از زندگیشان و قافیه ایی دیگر نداشت جز انسان!؛ به صراحت میتوان بر این گفته مهر تایید زد
هم از این روست که شعرش مخاطب خاص خود را داشته و دارد.
شعری که نقطه ی آرمانی مولانا جلال الدّین محمد بلخی است که میگوید:
رستم از این بیت و غزل ای شه سلطان ازل
مفتعلن مفتعلن مفتعلن کشت مرا!
قافیه و مغلطه را گو همه سیلاب ببر
پوست بود پوست بود در خور مغز شعرا!
او که خود در حوزه ی درمان دستی بر آتش دارد و زمان طلایی نجات بیمار را به خوبی درک میکند،اینجا نیز به مجرد احساس درد در پیکره ی جامعه ی خویش، رها از هر نوع قاعده و دستوری که مشتمل بر وزن و عروضی و قافیه باشد با سروده ای جوششی در زمان طلایی بر بالین دردمند جامعه میرسد و تیمارگر زخمهای او میشود
دردهایی که گاه درونی و روانشناسانه، گاه بیرونی و جامعه شناسانه و اکثر اوقات از جنس متافیزیک بوده و هستی شناسانه است.
مهدی شیخی دیماه ۱۴۰۳
