روسیاهیم!
معاون درمان دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز از مراجعه بیش از ۲۲ هزار و ۶۰۰ نفر به مراکز درمانی تابعه این دانشگاه در ۶ ماهه نخست امسال در پی آلودگی هوا خبر داد( ایسنا _ ۲۶ مهرماه). در سه روز گذشته (۱۹، ۲۰ و ۲۱ دیماه ۱۴۰۳)، بیش از دو هزار و ۲۰۰ نفر با علائم تنفسی و قلبی ناشی از آلودگی هوا به اورژانسهای مختلف مراجعه کردهاند
( معاون بهداشت و درمان دانشگاه علوم پزشکی اهواز ). میزان مراجعهکنندگان با مشکل قلبی و تنفسی غیرعفونی به بیمارستانهای تابعه دانشگاه در پی آلودگی هوا در دو روز اخیر یک هزار و ۶۶۸ نفر بوده است. ۱۷۳ نفر از این افراد در بیمارستانها بستری شدهاند
( مدیر امور بیماریها و مراکز تشخیص درمانی معاونت درمان دانشگاه علوم پزشکی اهواز _ سوم دی ماه).با توجه به افزایش میزان آلودگی هوا در طول ۲۴ ساعت گذشته حدود ۷۰۰ بیمار با علائم تنفسی و قلبی به بیمارستانهای تابعه دانشگاه مراجعه کردند ( معاون بهداشت و درمان دانشگاه علوم پزشکی اهواز _ شانزدهم آذرماه). در ۲۴ ساعت گذشته ۸۸۵ بیمار عروقی، قلبی و تنفسی به علت آلودگی هوا به بیمارستانها و مراکز درمانی دانشگاه علوم پزشکی جندیشاپور اهواز مراجعه کردهاند( مدیر امور بیمارستانهای معاونت درمان دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز _ نوزدهم آذرماه).
شهر پُر شده از اخباری که بلند بلند و بیصدا فریاد میزند، آسمان دیگر آبی نیست، ستارهها سوسو نمیکنند و نفس کشیدن به جرم آلودگی ممنوع است. در روزی که به نام هوای پاک نامگذاری شده است، شاخص آلودگی از همیشه به رنگ سیاه نزذیکتر است. هرچقدر عمیقتر نفس میکشیم، کمتر اکسیژن نصیبمان میشود. هرچقدر بیشتر به آسمان خیره میشویم، رنگ خاکستری را واضحتر میبینیم. روسیاهیم تا ابد! دود و دم و همدم گرمابه و گلستانمان شده است و به سردرد، سرفههای، حملههای آسم و سوزش و قرمزی چشم خو گرفتیم. جای نیدل سرم تقویتی که با دستکم چهار سرنگ تقویتی و مسکن آمیخته شده، رگهای حدفاصل بازو و آرنج کبود کرده است. بیمارستانها و درمانگاهها گُرگُر مراجعهکننده دارد و جای سوزن انداختن که هیچ، جای سوزن زدن هم نیست.
چقدر شیک و مجلسی و بیدغدغه مدیر کل حفاظت از محیط زیست خوزستان میگوید: اهواز حتی یک روز پاک نداشته است.جناب مدیر کل مگر میشود در محاصرهی فلرهای نفتی، سوزاندن زبالهها، پرهای سیاه نیشکر، نرمههای فولاد، دودههای کربن، یک ثانیه هوای پاک داشت! کجای کارید به چه چیز دلخوش کردهاید. ما اهوازیها سالهای سال است، نفس نمیکشیم و ایستاده مردهایم. خطابم به تویی است که، صد سال دیگر که ما نیستیم این را میخوانی، نمیدانم ماسک به صورت داری، نمیدانم کپسول اکسیژن به همراه داری و نمیدانم همین جایی زیست میکنی که من بودم، اما خوب میدانم که زندگی امروز من و امثال من عبرتی برای توست. عبرتی پندآموز که بلند بلند و بیصدا روسیاهیمان را رو فریاد میزند.
*ابراهیم متینسیرت*