پایگاه خبری پی نوشت نیوز پایگاه اجتماعی ،فرهنگی ، تخصصی درحوزهای صنعت
چند سال قبل بود که سونامی دهه شصتی ها خاطر خطیر برخی مسئولان را مکدر ساخت و در صدد چاره اندیشی برای این معضل گل درشت برآمدند. هر چند ما دهه شصتی نیستیم که عزیزان همه مشکلات مملکت را گردن ما بیاندازند ولی خدا وکیلی اوضاع ما دهه پنجاهی ها هم چندان روبراه نیست. چرا که با سی سال سابقه معلمی و برخورداری از طرح مشعشع رتبه بندی هنوز حقوق مان به خط فقر نرسیده و هر وقت هم نزدیک می شود سکه و دلار رم می کنند و با یک جفتک تمام معادلات و حساب کتاب های اقتصادی ما را میریزند! با این احوال بنده شخصاً اعتقاد دارم که نباید همیشه به نیمه خالی آفتابه نگاه کرد چرا با همین شرایط موجود دوستان امید به زندگی در کشور را تا مرز ۷۵ سالگی هل داده اند و در تلاش هستند باز هم این رکورد را جابجا کنند. به هر حال در مملکتی که با یک دم و باز دم یا یک وعده غذایی غیر ارگانیک، چند قاشق سرب و گوگرد و آرسنیک و به عبارت فصیح تر نیمی از عناصر جدول تناوبی خدا بیامرز مندلیف، وارد امعاء و احشاء بدن مان می شود؛ در کنار آمار تصادف و طلاق که از روند ساعتی میل به دقیقه پیدا کرده اند و سایر آمار ها و رکوردهای دست نیافتنی نظیر عصبانی ترین مردم دنیا ، سرانه بالای مصرف نمک و نوشابه و فست فود و کم تحرکی، ریز گرد ها، طوفان نمک، آبگرفتگی معابر و … رسیدن به متوسط ۷۵ سال عمر با برکت، جای دست مریزاد و خدا قوت دارد! دم همه شما گرم … اما اصل خبر به روایت جراید که فکر نکیند که سر صبحی با کسی شوخی داریم! گزارش توسعه انسانی سازمان ملل نشان می دهد، شاخص « امید به زندگی » در مردم ایران طی ۴ دهه اخیر رشد خیره کننده داشته و ایران ۸۲ کشور را پشت سر گذاشت. رشد «امید به زندگی» هم در ایران طی ۴۰ سال اخیر از ۱۸۰ کشور دنیا بیشتر شد. میزان امید به زندگی ایرانی هادر چهل سال گذشته ۵۴ سال بوده که این رقم در آخرین گزارش به بیش از ۷۵ سال رسیده است که رشد حدود ۲۲ سال را نشان می دهد. حقیقتاً دست مَمَلی… خیر از جوانی تان ببینید… در واقع این آمار نشان می دهد که رعایت حقوق شهروندی که یکی از شاخص های توسعه در کشور های پیشرفته است در کشور ما به اعلی درجه مورد اهتمام و توجه است که ماحصل آن افزایش خیره کننده و نجومی امید به زندگی در ایران است! هر چند نوع نگاه مردم و توجه به فرموده سهراب که «چشم ها باید شست جور دیگر باید دید»، هم در این داستان بی تاثیر نبوده است. در گذشته بیشتر نیمه خالی آفتابه توجه مردم را به خود جلب می کرد. شاهد مثال « من از بی نوایی نیم روی زرد . . . رخ بینوایان رخ زرد کرد!» خوب مرد حسابی چرا باید از صبح تا غروب رخ بینوایان را آچار کشی کنی تا زردی رخ آنها را به خودت جذب صورتت بشه؟! در عوض ما اینجا به جای نالیدن از حقوق بخور و نمیر خودمان، به حقوق نجومی و بالای پنجاه میلیون برخی دوستان که اتفاقاً شرعی و قانونی هم دریافت می کنند، نگاه می کنیم و از کائنات برای نامنبردگان طلب عشق و برای خودمان افزایش حقوقی متناسب متناسب با میزان تورم جامعه طلب می کنیم! یعنی همین قدر که حقوق مان با تورم تاتی تاتی کند و زیاد عقب نیفتد کفایت است و ذوق مرگ می شویم. ملاحظه فرمودید؟! یک نفر دیگر حقوق نجومی می گیرد ما امید به زندگی مان تا حوالی ۸۰ سال یورتمه می رود، فکر کنم اگر به ما مثل کارکنان بانک ها از این وام های قرض الحسنه با کارمزد یک درصد بدهند، شیرین دویست سال عمر کنیم! ( دوستان ظاهراً بانکداری بدون ربا را از خودشان شروع کردند تا اگر جواب داد، برای سایرین هم کلید بزنند!) علی ای حال از آن جا که توسعه حقوق شهروندی با افزایش امید به زندگی رابطه مستقیمی دارد، دوستان عنایت داشته باشند زیاد هم پر گاز و به تاخت جلو نروند که مردم خوش به حال شان شود و چند صباح دیگر سونامی دهه شصتی ها جای خود را به سونامی سالمندان بالای صد سال بدهد! از ما گفتن بود…
وحید حاج سعیدی
