موزه روباز ایران وجهان و مهد فرهنگ باستان در فراموشی فرهنگ و همایش شاهنامه خوانی

به نام خداوند جان و خرد

ایذه، شهری که روزگاری پرچمدار فرهنگ و ادب ایران‌زمین بود، امروز در سکوت و فراموشی به سر می‌برد. شهری که نخستین بار آموزش شاهنامه به کودکان را در ایران آغاز کرد و با برگزاری همایش‌ها و جشنواره‌های ملی همچون «کاخ بلند» و «حماسه داد» در دهه‌های ۷۰ و ۸۰، نام خود را به‌عنوان یکی از پایگاه‌های مهم روایت‌گران شاهنامه در تاریخ این مرز و بوم ثبت کرد، اکنون سال‌هاست که چراغ این جشنواره‌ها خاموش شده است.

آیا این سکوت، سکوتِ رضایت است یا سکوتِ فراموشی؟ آیا مسئولان شهر ایذه از اهمیت و جایگاه این جشنواره‌ها در حفظ و اشاعه فرهنگ و هویت ملی بی‌خبرند؟ یا آن‌که دغدغه‌های فرهنگی در میان اولویت‌های آنان جایگاهی ندارد؟

شاهنامه، این گنجینه بی‌همتای ادبیات فارسی، تنها یک کتاب شعر نیست؛ بلکه شناسنامه فرهنگی و تاریخی ماست. جشنواره‌های نقالی و شاهنامه‌خوانی نه‌تنها به حفظ این میراث گران‌بها کمک می‌کنند، بلکه می‌توانند به‌عنوان محرکی برای جذب گردشگران فرهنگی و رونق اقتصادی شهر نیز عمل کنند. اما متأسفانه، سال‌هاست که شاهد برگزاری چنین رویدادهایی در ایذه نیستیم.

استاد احمدزاده، این چهره خستگی‌ناپذیر فرهنگ و ادب، همچنان در گوشه و کنار ایران به آموزش شاهنامه به کودکان و داوری آثار در جشنواره‌های ملی و بین‌المللی مشغول است. اما چرا ایذه، این شهر تاریخی و فرهنگی، از این حرکت بازمانده است؟ چرا مسئولان شهر به‌جای احیای این جشنواره‌ها، اجازه داده‌اند تا چراغ آن‌ها خاموش شود؟

**ایران امروز بیش از هر زمانی نیاز به حفظ روحیه ملی و پیوستگی خویش دارد.** در شرایطی که هویت فرهنگی و ملی ما در معرض تهدیدهای گوناگون قرار گرفته، پرداختن به شاهنامه تنها یک انتخاب نیست، بلکه یک **ضرورت ملی و میهنی** است. شاهنامه، با روایت‌های حماسی و آموزه‌های اخلاقی‌اش، می‌تواند روحیه مقاومت، وحدت و غرور ملی را در میان نسل‌های جدید زنده کند. این کتاب سترگ، پلی است بین گذشته پرشکوه و آینده‌ای روشن، و نادیده گرفتن آن به‌معنای نادیده گرفتن بخشی از هویت جمعی ماست.

ای کاش مسئولان شهر ایذه به‌جای غفلت و بی‌توجهی، به فکر احیای این جشنواره‌ها باشند. ای کاش به‌جای سکوت، صدای حماسه و فرهنگ را در شهر طنین‌انداز کنند. ای کاش به‌جای فراموشی، یاد و خاطره این رویدادهای فرهنگی را زنده نگه دارند.

ایذه، شهری با پیشینه‌ای غنی و فرهنگی اصیل، شایسته آن است که دوباره به‌عنوان پایگاه روایت‌گران شاهنامه شناخته شود. این امر تنها با همت و تلاش مسئولان شهر محقق خواهد شد. امید است که روزی نه‌چندان دور، شاهد برگزاری دوباره این جشنواره‌ها در ایذه باشیم و چراغ فرهنگ و ادب در این شهر دوباره روشن شود.

با احترام،
یک دلسوز فرهنگ و ادب