شهد رسانه” یا “رسانه ی شهد”

#یاداشت#

🖋️”شهد رسانه”

یا

“رسانه ی شهد”

شکر، نه فقط یک طعم، که یک حکایت است ؛ حکایتِ استقامتِ نی در دل خاک ، و صبرِ بلندِ قامتی که آفتاب سوزان خوزستان را به جان می‌خرد تا شیرین‌ترین راز هستی را بپروراند.

 

نیشکر، آن ساقه‌ی سربلند و سبز، خودِ تمثیلِ زیبایی است ؛ تُردساقه ای که در درونش، گوهری از شهد و شیرینی نهفته است.

او می‌ایستد، در برابر باد و تشنگی، و هر دم در گوشِ زمین زمزمه می‌کند:

«من تلخی‌ها را می‌نوشم تا از وجودم، حلاوت بجوشد.»

تا این که سرانجام ، جامه‌ی نیشکر از تن برون می‌آید ، بلورینه‌های سپید شکر، چون دانه‌های مروارید، بر سفره‌ی روزگار می‌نشینند.

این است حاصلِ آن رنجِ پنهان و آن جوششِ خاموش.

 

صنعت نیشکر ، که تلفیقی از نی و شکر است ، ورای آن بلور سپیدی که کام را شیرین می‌کند ، یک مکتب است ؛ مکتبی که درسِ استقامت و احیای ملی را در لابه‌لای ردیف‌های بلند نیشکر می‌آموزد.

 

این گستره ، دیگر تنها یک صنعت نیست ، بلکه یک زیست‌بومِ ملی است که ریشه در خاک کهن ایران و بالندگی در آرمان‌های خودکفایی دارد.

این نام، نه فقط یک سرزمین ، که گستره‌ی دل‌هایی است که شیرینی را در کام جهان می‌گذارند.

ظرفیت‌های آن ، حوزه‌ای به وسعت جغرافیای ایران را در بر می‌گیرد.

این همان تبدیلِ معجزه‌آسای “هیچ” به “همه چیز” است.

صنعت نیشکر ، فراتر از اقتصاد ، امروز به یک میراث فرهنگی بدل گشته که آیین‌های کهن برداشتش ، در دل گردشگری کشاورزی ، جانی تازه یافته است.

این صنعت ، فقط اقتصاد نیست ؛ فرهنگ زیستن در کنار آب و آفتاب ، و نمادی از خودکفایی در مواجهه با تلخی‌های روزگار است.

 

هر دانه شکر، حکایتِ تبدیل است ؛ تبدیلِ سادگی به شگفتی ، تبدیلِ زحمت به لذت.

مگر نه این است که ذاتِ انسان نیز همین‌گونه است؟ ما نیز باید نیشکرِ وجودمان را بکوبیم، بپزیم و بپالاییم تا از عصاره‌ی تلخ و شیرینِ تجربه ، آن “شکرِ” خالصِ معرفت و شادمانی به دست آید.

 

“شهد رسانه” ، دعوتی است به شیرین‌کامی ، به شکرگزاری.

جایی که می‌فهمی ، حتی از دلِ سختی و “نِی‌ماندن”، می‌توان به بلورِ درخشانِ شادمانی و سپاس رسید.

پس، کامت شکرین!

 

پیوند صنعت با فرهنگ و رسانه، نقطه‌ی اوج یک دلنوشته است.

 

اگر بپذیریم که صنعت نیشکر تنها یک مکان جغرافیایی نیست ، بلکه تمثیلی از برکت و خودکفایی ملی است ، در آن صورت ، رسانه نقش شریان حیاتی این حلاوت را برعهده خواهد داشت.

 

“شهد رسانه” یا “رسانه ی شهد” ، خود قصیده‌ای است بلند ، که مصرع اولش را نیشکر، با قامتی سبز و استوار در دل خاک خوزستان سروده است.

“شهد رسانه” بر آن است که بگوید ؛

صنعت نیشکر ، تنها کارخانه‌ی تولید قند نیست ؛ کارگاه تبدیل صبر زمین به شیرینی کام یک ملت است.

 

در این جغرافیای پُربار، ظرفیت‌ها چون خوشه‌های نیشکر، سر به فلک کشیده‌اند.

از تپش‌های شورانگیز قلب کوره‌ها که برق را به رگ‌های وطن می‌رسانند ، تا حلاوت شکر که سفره‌های میلیون‌ها هموطن را شیرین می‌کند.

 

اما این حماسه چگونه به گوش جان‌ها می‌رسد؟ اینجاست که معجزه‌ی رسانه آغاز می‌شود.

اینجاست ، که نوبت به سلحشوران آگاهی، یعنی اصحاب رسانه، می‌رسد.

همان هایی که ، راویان حقیقت و پاسداران شفافیتند ، نه تنها «خبرنگار»، بلکه پل‌های حلاوت هستند و رسالتشان ، تنها نقلِ وقایع نیست ، بلکه کشفِ لایه‌های عمیق این داستان ملی است.

اصحاب رسانه ، همان هایی که باید از پشت لنز دوربین، سرافرازی نی‌ها در برابر خشک‌سالی را به تصویر بکشند ؛ با قلم‌های تیزبین، اهمیتِ تولیدِ داخلی در تحقق اقتصاد مقاومتی را تبیین نمایند ؛ و با مصاحبه‌های عمیق ، ظرفیت‌های بی‌بدیل این صنعت در حوزه‌های مسئولیت اجتماعی و همزیستی با جوامع محلی را معرفی کنند.

 

اصحاب رسانه ، شوالیه‌های قلم و تصویر! “نی‌زارِ” این داستان حماسی هستند، که عصارۀ حقایق را با هنرمندیِ بیان می‌کوبند و عصاره‌ی ناب را به کام مخاطب می‌ریزند.

اصحاب رسانه ، قاصدان صادقی هستند که تاریکی تردیدها را می‌شکنند و نور دستاوردها را به دورترین نقاط می‌برند.

آری، در این شکرستانِ پُربرکت ، اگر نی‌ها توانسته‌اند از شوره‌زارِ خاک ، طلای سفید برویانند ، به یُمنِ روایت‌های روشن اصحاب رسانه بوده است.

همان هایی که عظمتِ مزارع و پیچیدگیِ صنعت و تلاشِ بی‌وقفه‌ی کارگر را از پشتِ شیشه‌ی کُند اخبار بیرون می‌کشند و با شهدِ رسانه در جانِ آگاهی می‌ریزند.

 

این قلم، از سرِ تعظیم در برابر آن هاست ؛ آن هایی که نمی گذارند “نِی” و “شکر” در انزوای دیوارها بمانند.

 

اصحاب رسانه همیشه از هر واژه، هر قاب و هر گزارشی که روایتگر ظرفیت‌های ملی این سرزمین شکرین بوده‌اند و سهم بزرگی در تبدیل این صنعت ، به یک افتخارِ عمومی داشته‌اند.

 

در شکرستانِ ایران، تا نیشکری هست، و تا قلمی که برای حقیقت می‌جنگد، کامِ وطن شیرین خواهد ماند.

باشد که پیوند نیشکرِ تولید و قلمِ آگاهی، همواره برکتِ شیرین و پایداری برای ایران زمین به ارمغان آورد.

#رجبعلی کاوسی قافی